Sweet, sweet, sweet Merodia

Sweet Merodia, de naam van de boot waar we vandaag mee zijn gaan varen. Wat een dag, wat een verhalen. Pak wat te drinken, zorg dat je lekker zit, voor de oudere generatie op mijn blog: pak je leesbril (grapje!)en geniet mee van mijn dag!

Vanochtend was het dan eindelijk zover, de boottocht op de Sweet Merodia van Cynthia McLeod zou vandaag plaatsvinden. Klokslag 7u stond ik naast mijn bed en sprong onder de douche. Opfrissen, een klein ontbijtje en hup de taxi in opweg naar de Anton Drachtenweg. Om half 9 zou de boot vertrekken en we waren gelukkig keurig op tijd. We hebben ons plekje bemachtigd op de boot en waren klaar om te gaan.

Cynthia McLeod stelde zich netjes voor, wat volgens mij niet echt nodig was want wie kent haar niet in Suriname. Er zaten gek genoeg geen toeristen op de boot, wij waren de enige. Tijdens de reis naar de eerste plantage vertelde Cynthia McLeod waarom ze dit doet. Jaarlijks varen er 5000 schoolkinderen mee op deze boot. Dit doet zij geheel gratis, of te wel: de toeristen betalen ervoor. Door het geld wat wij geven, kan zij de tochten voor de schoolkinderen gratis doen. Zij heeft hier plezier van en vind het belangrijk dat de kinderen weten wat de geschiedenis van hun land is. Ik zou iedereen deze tocht aanraden want het is hartstikke interessant! Omdat de meeste die dit lezen in het koude kikkerlandje zitten, zal ik jullie vermaken als ''wannabe'' Cynthia McLeod. Natuurlijk is mijn verhaal minder indrukwekkend als het van haar, want je voelt de passie in haar stem wanneer zij over Suriname verteld.

Tijdens de slavernij stonden er op het hoogtepunt (of dieptepunt; is maar net welke bril je op wil zetten): 720 plantages in Suriname! Op dit moment zijn er minder dan 5 plantages in Suriname. Er waren tijdens de slavenperiode meer dan 300.000 slaven naar Suriname gekomen! Tijdens elke boottocht, die 6 weken duurde, stierven er gemiddeld 30 tot 40% van de slaven. Op een boot van: 23 meter lang en 4m breed werden zo'n 300 tot 400 slaven vervoerd! In onmenselijke omstandigheden! De slaven verbleven onder het dek. Helemaal vooraan in deze ruimte stond een emmer, hierin kon je poepen, plassen of kotsen. Let wel; in zo'n kleine ruimte met zoveel mensen is het natuurlijk onmogelijk om bij deze emmer te komen. Het gevolg hiervan was dat men in hun eigen poep, plas en kots sliepen. Dit begon vreselijk te stinken en er braken natuurlijk ontzettend veel ziektes uit. Hierdoor stierven er zoveel mensen tijdens een boottocht. Eenmaal per dag mochten de slaven een frisse neus halen boven op het dek. Hier moesten zij springen en allerlei bewegingen maken zodat zij niet te stijf werden. Het eten? Het eten werd in een grote emmer gedaan en midden op het dek gegooid. Dit ritueel kwam mij bekend voor: een beetje zoals de straathonden restjes voedsel krijgen van een gulle gever. Wie het eerst komt wie het eerst maalt. Wederom was dit onmogelijk. Stond je achteraan het dek? Had je gewoon pech; morgen meer geluk. Vreselijk om te bedenken dat er op zo'n manier met mensen om werd gegaan. Doordat de slaven in zulke slechte omstandigheden vervoerd werden was het ten strengste verboden om koffie, cacao of suiker mee te vervoeren. De lucht zou in deze producten trekken en er nooit meer uit gaan. De matrozen konden de ruimtes met moeite schoonmaken. Zij bonden een doekje gedoopt in jenever om hun neus en maakte op deze manier het dek schoon.

De slaven die tijdens de reis niet gestorven waren hoefde niet meteen te werken. Zij kregen een week of 3 om aan te sterken. In deze weken kregen zij goed te eten, kleding etc. Na deze weken werden zij gekeurd door de chirurgijn. De slaaf moest spiernaakt voor hem gaan staan en hij controleerde elk deel van het lichaam van de slaaf. Hier werd gekeken of de slaaf gezond was. De gezonden slaven moesten allen bij elkaar gaan staan en waren klaar voor de veiling. Op de dag van de veiling moesten de slaven netjes voor de dag komen; haar moest gevlochten worden etc. De slaven werden geveild en hierna gebrandmerkt. Werd je gekocht door een zekere heer Janssen? Dan werd zijn brandmerk gebrand op je borst. Dit deed natuurlijk erg veel pijn en de lucht van verschroeid mensenvlees kwam je tegemoet. Dit alles gebeurde op de plek waar nu Torarica staat.

Er word weleens verteld dat de Nederlanders de meest wreeddadige plantagehouders waren; volgens mevrouw McLeod is dit (misschien) niet waar. Zei vertelde dat de Nederlanders de enige zijn die alles zo goed bewaard hebben. ALLES van de slavernij werd opgeschreven: hoeveel slaven iemand kocht, hoeveel er onderweg doodgingen, en met welk brandmerk en ook alle plantages zijn nauwkeurig beschreven. Deze informatie van de Nederlanders is vrijwel alleen bekend.

Het verschil met de slavernij tussen Suriname en Amerika? Die is er zeker. Een groot verschil is het volgende. De Gouverneur van Suriname had een wet aangenomen. Hierin stond dat een kind niet verkocht mocht worden zonder zijn/haar moeder. Je zou kunnen denken: goh, wat een lieve en meelevende vent! Maar nee hoor, puur uit eigen belang. Een moeder die gescheiden werd van haar kind was immers veel te verdrietig om hard te werken.

Een naam hadden de slaven niet. Deze kregen zij van hun nieuwe ''eigenaar''. Het hing af van de ontwikkeling van de eigenaar hoe hij je noemde: bijvoorbeeld Socrates. Of als hij erg gelovig was kreeg je Bijbelse namen of hij noemde je naar zijn moeder, als zij overleden was. Ook kon je als je brutaal was, Brutaal genoemd worden, of Flinkerd. Een achternaam kregen de slaven niet; zij heten of naar de Plantage of naar de achternaam van de eigenaar.Bijvoorbeeld Brutaal van Dijk, of Brutaal van Frederikslust. Ook nu nog weten mensen waarvan de achternaam met 'van' begint, dat hun familie afstamt van de slaven.

Het kon ook voorkomen dat een kind zijn of haar moeder erfde als slaaf. Een bijzonder gekke situatie. Blanke plantagehouders kregen steeds vaker kinderen met slaven, deze kinderen werden: mulattenkinderen genoemd. Een plantagehouder kon, als hij goed voor zijn kind wilde zorgen, zijn kind uitkopen. Hij kon dit kind benoemen als erfgenaam en op het moment van overlijden van deze man, werd het kind plantagehouder. Doordat zijn vader alleen hem had uitgekocht en niet zijn moeder, of broer of zus, erfde hij deze bezittingen ook van zijn vader. Zo kreeg het kind zijn moeder als slaaf. Bizar.

Ik heb denk ik nu genoeg geschreven over de ellendige slavernij. Ook al is het zo ellendig, het trekt keer op keer mijn aandacht. Ik heb genoten van de dag en heb bijna gehangen aan Cynthia McLeod dr lippen. Ik was zo in de ban van haar verhaal dat ik mij zelfs irriteerde aan geroezemoes om mij heen! Cynthia McLeod heeft mij goed vermaakt en samen hebben wij ook gesproken over mammie, mijn lieve oma. Die waarschijnlijk samen heeft gewerkt met de vader vsn Cynthia McLeod. Cynthia vond dit ook leuk om te vertellen!

Naast deze ontzettend leuke dag vermaak ik mij nog steeds prima. Ik heb op dit moment niet veel gekke verhalen van de kindertjes, maar zij maken het allemaal prima! Afgelopen week heb ik wel even moeten slikken bij het Parelhuis. Kindje S. kwam uit school en kwam helemaal druk naar mij toe. Hij vertelde dat de juffrouw zijn 'patta' in de ton had gegooid. Ik dacht even dat het een grapje was maar hij was inderdaad op blote voeten uit school gekomen. Op de vraag waarom zij dit heeft gedaan kreeg ik als antwoord dat het kindje zand in zijn schoen had en dit eruit haalde in de klas. Onbegrijpelijk dat dit zomaar gebeurd. De juffrouw weet van zijn situatie. De kinderen in het tehuis hebben drie schoenen: een slipper voor thuis, een kerkschoen en een schoolschoen. Dat dit zo klakkeloos wordt weggegooid vind ik heel vreemd!

Volgende week ben ik wat minder aanwezig op het tehuis. Naast natuurlijk mijn wekelijkse salsalessen zal ik mij volledig focussen op mijn scriptie. Even knallen want 25 mei moet mijn concept eindverslag worden ingeleverd. Of dit allemaal gaat lukken en naar behoren is de vraag, maar we kunnen niet meer doen dan ons best! In elk geval loop ik op schema, dus het zal uiteindelijk goedkomen.

Ik hoop dat jullie de verhalen die ik hierboven heb beschreven net zo interessant vonden als ik en ik hoop dat alles goed gaat met jullie!

Hele dikke kussen en tot de volgende keer!

XXX, Amy